دلسوزی و رحمت چیزهایی هستند که از قلبی پر از محبت متولد می شوند. دلسوزی یعنی توجه کردن به کسانی که می بینیم نیازمند هستند. دلسوزی قلب ما را تکان می دهد و نه تنها این بلکه ما را نیز به حرکت در می آورد که به سایر انسانها کمک کنیم زیرا می دانیم که خودمان نیز در زمانهای مختلف نیازمند کمک بودیم. دلسوزی باید ما را از دنیایی که خودمان را محور آن قرار داده ایم خارج کند و ما را به دنیای دیگر انسانها ببرد، جاییکه بتوانیم به دیگران کمک کنیم.
عیسی مسیح در زمانی که بر روی زمین زندگی می کرد بارها نسبت به انسانها دلسوزی و ترحم می کرد. دلسوزی چیزی بود که بارها باعث شد که عیسی مسیح دیگران را شفا دهد و یا افراد دیوزده را آزاد کند. دلسوزی چیزی بود که باعث شد عیسی مسیح انسانهایی را که گرسنه بودند خوراک دهد. اشعیا باب سی آیه هجده می فرماید که خداوند نسبت به ما فیاض است، و او نسبت به ما دلسوز است. او خدایی عادل است و به کسانی که برای او انتظار می کشند، رحمت نشان می دهد.
آیات بسیاری در کتاب اشعیا هستند که دلسوزی خدا را نشان می دهند. اشعیا باب ۴۹ آیه ده و اشعیا ۴۹ آیه ۱۳ درباره رحمت خداوند سخن می گویند. خدا حقیقتا پدری است که عاشق فرزندانش است.
رحمت چیزی است که از درون دلسوزی متولد می شود. رحمت می بخشد حتی اگر آن شخص مستحق بخشیده شدن نباشد. وقتی دیگران اشتباه می کنند، رحمت باز هم آنها را می بخشد. رحمت دیگران را می بخشد و به کسانی که به او آزار رسانده اند، آزادی می دهد. وقتی که شاگردان از عیسی مسیح پرسیدند که دعا کردن را به ما بیاموز، عیسی به موضوع رحمت و بخشش اشاره کرد. عیسی به شاگردانش آموخت که قرضداران خود را ببخشند. وقتی ما نیز قرضداران خود را می بخشیم، به همین نسبت، خدا نیز قرضها و گناهان ما را می بخشد و به ما رحمت نشان می دهد.
عیسی مسیح الگوی ما است و ما نیاز باید هماطور که عیسی مسیح نسبت به ما رحمت دارد، ما نیز نسبت به دیگران رحمت نشان دهیم. این نه تنها قلب خداست که ما رحمت نشان دهیم، بلکه وقتی که رحمت نشان می دهیم می توانیم انتظار داشته باشیم که رحمت نیز درو کنیم.
